Dolina Mroku

„Zawsze ponura, ciemna, zamglona. Często targana wiatrem i radioaktywnymi opadami, a ponadto pełna ognisk anomalnych. Co prawda łatwo można wzbogacić się za sprawą wielu cennych artefaktów, ale jeszcze łatwiej stracić tu życie… Spotkać tu można samych weteranów, którzy wyciągają cenne błyskotki z najmroczniejszych dziur, a także – podobno – bandytów, których spora banda zorganizowała sobie gdzieś w okolicy bazę. W bliżej nieokreślonym miejscu znajduje się podobno wejście do laboratorium, ale nikt przy zdrowych zmysłach go nie szuka…”

olina Mroku już od pierwszych chwil istnienia planowana była jako miejsce wyjątkowo niebezpieczne i niegościnne, jednak w porównaniu z początkowymi wersjami tej lokacji, finalna okazała się łagodniejsza.

Pierwsza wzmianka na temat Doliny Mroku pojawia się 25 września 2002 roku, w jednym z dokumentów projektowych opisujących zadania planowane w ramach ówczesnej fabuły. Jednym z głównych celów na lokacji miało być zdobycie hełmu do ochrony przed energią psioniczną, by dostać się do podziemnego laboratorium. W tym czasie Dolina Mroku istniała tylko na papierze, jako niezrealizowane założenie. Pojawia się jeszcze w kilku innych dokumentach, ale dopiero 30 grudnia 2003 roku powstaje dokładny opis lokacji, a niedługo później – koncept jej mapy.

Jewgienij Karpienko, urodziny w 19 stycznia 1977 roku w Doniecku, rozpoczął pracę w GSC Game World w 2002 roku. Z początku sam określał swoją pracę tak:

„Zajmowałem się głównie elementami poziomów: opuszczonymi domami, pojedynczymi przedmiotami itd., a także rysowaniem konceptów. Następnie przydzielono mnie do modelowania całych lokacji”.

I tak, w połowie marca 2003 roku, Jewgienij skończył pracę nad florą poziomu Generatory. Dopracował konceptualny wygląd Doliny Mroku, a następnie – 13 maja, rozpoczął pracę nad modelowaniem lokacji. W międzyczasie zapadła decyzja o nieznacznym zmniejszeniu poziomu oraz przesunięciu znajdujących się na nim struktur względem pierwotnych planów. Pod koniec miesiąca południowo-wschodnia część poziomu była niemalże gotowa.

Cały czerwiec upłynął nad dalszym uzupełnianiem Doliny Mroku, a już 12 lipca praca nad geometrią została zakończona. Dzień później poziom został skompilowany. W tej formie czekał do końca grudnia, kiedy Aleksiej Sytjanow stworzył na podstawie tej wersji szczegółową mapę.

Na ten moment Dolina zawierała już większość struktur, jakie miały znaleźć się na poziomie. Była to przede wszystkim droga, przecinająca lokację z dwukrotnie z zachodu na wschód i ciągnąca się na północ w nieznanym kierunku.

Przy przejściu na Wysypisko znalazł się niedokończony budynek, w pobliżu którego umieszczono materiału budowlane, stare szopy i metalowe rury. Teren budowy odgrodzony jest nierównomiernie siatką, a nad okolicą góruje żuraw. Po drugiej stronie drogi umieszczono fundamenty magazynu. Pomiędzy nimi znalazła się hałda z odpadów budowlanych, jedna z siedmiu na całym poziomie. Gdzieś w tych okolicach, według mapy Sytjanowa, rezydować miała pierwsza grupa bandytów, z jaką mieliśmy się zmierzyć.

Nieco na północ od placu budowy, droga skręca w lewo – podążając nią, trafiamy na przystanek autobusowy, a dalej na trzy opuszczone gospodarstwa, stodołę i niewielką piwnicę na wzór tych, które pamiętacie być może z Kordonu.

Podążając dalej na północ, natrafiamy na dość duży obiekt przemysłowy otoczony betonowym płotem. Tuż przy wejściu znajduje się punkt kontrolny, a na terenie znajdziemy dwa otwarte magazyny – przy jednym z nich znalazła się suwnica – i dwa mniejsze budynki techniczne – ten wysunięty na południe jest zniszczony przez zwalone drzewo. Cały teren pokrywają odpady, a gdzieś wśród nich znaleźć możemy dwa samochody – białą Nivę i ciężarówkę RAF-3311.

Dalej na północ przechodzimy przez niewielki most nad wysuszonym jeziorem pełnym odpadów – opon, rur, beczek i skrzyń. Możemy się domyślać, że planowo miał być to teren o ekstremalnym promieniowaniu, pełny pól anomalii.

Droga skręca w lewo, w stronę Wysypiska i w prawo, gdzie natrafimy na zamkniętą bramę i stróżówkę. Po sforsowaniu jej, znajdujemy się na terenie placówki badawczej – według znaku prędkość poruszania się po nim ograniczono do 5km na godzinę. Teren jest niezabudowany, a wąska droga prowadzi nas prosto do drugiej bramy i wieży strażniczej. Sytjanow oznaczył to miejsce jako siedzibę drugiej bandyckiej grupy osiadłej na terenie Doliny. Choć nic nie sugeruje tego wprost, placówka najprawdopodobniej ma coś wspólnego z pierwszym podziemnym laboratorium, jakie odwiedzimy w grze…

Do tego tematu jednak jeszcze wrócimy, tymczasem cofnijmy się aż do opuszczonej budowy. Przejdźmy się tym razem drogą na wschód, gdzie trafimy na niewysoki budynek o niejasnym przeznaczeniu. Przejście na drugie piętro jest zablokowane, a z podwórza widać niewielką fabrykę na południu i ciąg warsztatów za płotem – są one jednak tylko elementem dekoracyjnym i nie pełnią żadnej innej roli.

Naprzeciwko, kierując się ścieżką między hałdą i płotem, trafiamy na niewielki, ogrodzony teren z szopą i dwoma zbiornikami z których rury wiodą wprost do sporych rozmiarów sztucznego rezerwuaru do odprowadzania ścieków. We wschodniej jego części widać niewielką instalację podobną do filtra, a przez środek biegną rury prowadzące poza poziom – aż do niedostępnych warsztatów. W dalszej części lokacji natrafiamy na dwie zamknięte bramy, kilka szop i ślepy zaułek, jednak bystre oko dostrzeże tunel pośrodku zbiornika ściekowego…

Ten prowadzi do bezdroży Doliny – wśród kilku powykręcanych drzew majaczy cmentarz, a na wschód od niego – kolejne zrujnowane gospodarstwo. Gdzieś tutaj, na wschodzie lokacji, obok niepozornego wagonika znajduje się przejście do laboratorium X18; według innej wersji, zrealizowanej w pełni w modzie Oblivion Lost Remake, znajduje się ono po prostu na terenie placówki badawczej, na północy.

W styczniu 2004 roku Jewgienij Karpienko wprowadza jeszcze kilka drobnych zmian, po czym opuszcza firmę. Wersję Doliny Mroku o której mówiliśmy dotychczas, podziwiać możemy w buildzie 1835 z 10 lutego 2004. W lipcu tego samego roku, Aleksiej Sytjanow przygotowuje lokację do testów A-life, a 9 sierpnia 2004 powstaje build 1865, już z ostatnimi szlifami Karpienki i funkcjonalną sztuczną inteligencją.

Równolegle do dalszych prac nad dopracowaniem Doliny, zapada decyzja o stworzeniu jej innej wersji. Stała za nią słaba jakość tekstur już stworzonego poziomu i – może przede wszystkim – odejście od pierwotnej koncepcji.

Latem 2004 roku z deweloperskiej kuźni wychodzi powoli Dolina Mroku taka, jaką znamy z gry – na północy pojawia się opuszczony zakład, będący domem bandytów pod przywództwem Dzika. Od początku konstrukcja zaplanowana była tak, by gracz mógł przeniknąć do środka niepostrzeżenie lub – wzorem Rambo – zaatakować od frontu. Jeśli wybralibyśmy pierwszy wariant, droga ucieczki z biura Dzika prowadziła nas wprost do przenośnika taśmowego, wzorowanego na prawdziwej konstrukcji z rejonu starokonstantynowskiego.

Naprzeciwko umieszczono stację benzynową, w pobliżu której znajdowała się imponujących rozmiarów jaskinia, wykopana i zamieszkana przez Pijawkę – być może tę samą, która atakuje nas podczas eksploracji samej stacji.

Nieco na południe trafiamy na kompleks fabryczny „Kryształ”. Przypuszcza się, że przed katastrofą zajmował się on inżynierią mechaniczną i w jakiś sposób powiązany był z podziemnym laboratorium. Placówka kontrolowana jest przez siły Monolitu, które jednak nie atakują od razu – jeśli znamy hasło, są skłonni wpuścić nas na teren, a nawet do samych podziemi. Po wyjściu z nich, Monolit zostaje zaatakowany przez wojsko, a my uciekamy na Kordon, mijając dwa, pełne chemicznych anomalii bagna, przecięte przez betonowy most. Kawałek dalej w oddali majaczy opuszczone gospodarstwo, w którym mogliśmy ubić interes życia, kupując świetną spluwę za kilka kopiejek. Dalsza droga wiedzie wprost do bramy, po sforsowaniu której trafialiśmy do Kordonu… albo nie. Wczesne wersje gry przewidują istnienie jeszcze jednej lokacji pomiędzy nimi, ale to nie miejsce i czas na zagłębianie się w nią.

W wersji testowej, na północ od bramy umieszczono składowisko odpadów. Nie znamy jego dokładnego przeznaczenia, ale najprawdopodobniej to tam pochowane są pierwsze ofiary śmiertelne eksperymentów w X18. Deweloperzy ostatecznie zdecydowali się usunąć to miejsce jako, że nie pełniło w zasadzie żadnej praktycznej roli w grze.

Pierwsza wersja nowej Doliny pojawia się w buildzie 1935. Aż do czasu wydania przeszła jeszcze kilka zmian, co ukazano w kolejnych kompilacjach, takich jak 2008, 2212, czy 2232. Oprócz wspomnianych usuniętych struktur, na mapie wersji przejściowej dostrzec możemy wioskę, która nigdy nie wyszła poza fazę konceptualną.

Tak przedstawia się historia Doliny Mroku – miejsca, gdzie Zona zaczyna niespiesznie odkrywać przed nami kolejne karty swojej swoich licznych tajemnic.

I po raz kolejny – wybrane zapisy wprost z planów dotyczących wydarzeń i zadań na lokacji. Nie jest to oczywiście wszystko, bo pomijamy pomysły zrealizowane, które można zobaczyć w podstawkach, jak i te zwyczajnie niezbyt ciekawe.