Broń

Stalkerski arsenał w trzeciej części trylogii nie odbiega zbytnio od tego, co oglądaliśmy w poprzedniczkach. Prócz niewielkich zmian w parametrach zmienił się system ulepszania uzbrojenia – możliwości są większe i uzależnione przede wszystkim od zasobności naszego portfela, stylu gry jaki preferujemy oraz narzędzi będących w posiadaniu technika. Więcej o nich przeczytacie w dziale kombinezonów.

Spuścizna po czasach Związku Radzieckiego, stworzona tuż po II Wojnie Światowej. Mimo wielu lat na karku, Pistolet Makarowa pozostaje bezkonkurencyjną bronią krótką na terenie Zony – szczególnie, jeśli właściciel nie dysponuje gotówką na zakup czegoś lepszego. Nabój 9×18mm być może nie jest najlepszym wyborem do walki z wytrzymałymi mutantami, ale rekompensuje to tanią eksploatacją.

Przestarzały, ale pozostający w obiegu relikt epoki ZSRR. Zintegrowany tłumik i niewielka waga pozwalają na komfortowe korzystanie z niego, jednak tak naprawdę mało który stalker decyduje się na jego użycie – magazynek mieści tylko 8 nabojów, a stosunkowo niska szybkostrzelność wyklucza dłuższą wymianę ognia.

Niedrogi i wygodny pistolet na nabój 9×18mm. Produkowany na Ukrainie od lat ’90 ubiegłego wieku, uratował życie wielu stalkerom.

Całkiem szerokie możliwości modernizacji, dodatkowe tryby strzału i możliwość zamontowania tłumika czynią z niego jeden z lepszych pistoletów jakie znaleźć można w Strefie Wykluczenia.

Włoski pistolet samopowtarzalny na nabój 9×19mm. Dwurzędowy magazynek pudełkowy mieści aż 15 nabojów, a po odpowiednich modyfikacjach zdolny do prowadzenia ognia ciągłego. Nie jest ani lekki ani przesadnie wygodny w użytkowaniu, ale nadrabia niezawodnością docenioną na całym świecie.

Istniejący od ponad 100 lat pistolet, będący kiedyś nawet na wyposażeniu oficerów Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Całkiem potężny kaliber pozwala na komfortową wymianę ognia, jednak niewielka szybkostrzelność i potężniejsza konkurencja sprawiają, że coraz trudniej znaleźć je w Zonie.

Produkcja pistoletu rozpoczęła się jeszcze w latach ’70 XX wieku na zachodzie. Cechuje go zadowalająca celność, niski odrzut, pojemny magazynek i niewielką wagę. Choć na świecie spotkać można wersje dostosowane pod różne kalibry, do Zony trafił tylko w wariancie .45.

Specjalny model pistoletu SIP-t M200.

Diabelnie celny i łatwy w obsłudze pistolet. W rękach doświadczonego stalkera to śmiercionośna broń. Zręczny technik z łatwością rozszerzy jego możliwości o tryb ognia automatycznego.

Specjalny model pistoletu UDP Compact.

Zasięg, siła i monstrualne jak na pistolet obrażenia to główne zalety tej broni. Mimo, że nie ma sobie równych, szereg zalet równoważą dotkliwe wady – wysoka waga, niewielki magazynek i duży odrzut. Jeśli znajdzie się w ofercie któregoś handlarza, prawdopodobnie nie trzeba się spieszyć z zakupem – mało który stalker decyduje się na jego używanie.

Specjalny model pistoletu Czarny Orzeł.

Belgijski pistolet, nad którym prace rozpoczęto niedługo po zakończeniu I Wojny Światowej. Przez kolejne dziesięciolecia przechodził wiele modyfikacji w trakcie których zmieniały się materiały, z jakich produkowano poszczególne części i niejednokrotnie zasada działania broni. Pistolet zasłużenie uznawany jest za jedną z najlepszych broni palnych XX wieku.

Broń popularna głównie na obrzeżach Zony, więc bliżej Centrum spotykana znacznie rzadziej. Mimo tego zadaje ogromne obrażenia i jest tania, więc często znajduje się na wyposażeniu początkujących samotników oraz Bandytów.

Radziecka strzelba, której produkcja wystartowała w 1965 roku. Do czasu zastąpienia jej przez TOZ-84 wyprodukowano ponad milion sztuk. Popularna szczególnie wśród nowicjuszy jako, że zapewnia większą ochronę przed mutantami niż pistolet. Całkiem niezła moc obalająca.

Strzelba powtarzalna produkcji amerykańskiej, używana przez stalkerów wszystkich frakcji. Stosunkowo celna, choć nie zadaje wielkich obrażeń. Po ulepszeniu z racji niewielkiej wagi i wygody użytkowania z powodzeniem sprawdzi się jako broń dodatkowa.

Spersonalizowany, ulepszony model Chasera 13.

Broń produkowana dla wojska i oddziałów policji, stworzona z myślą o prowadzeniu walki na niewielkich odległościach. Posiada wygodny tryb samopowtarzalny, a ogólne parametry są na tyle satysfakcjonujące, że warto się nią zainteresować.

Specjalny model strzelby SPSA-14.

Strzelba gładkolufowa, pozwalająca na skuteczną walkę na krótkim dystansie. Do jej największych zalet należy duży magazynek mieszczący aż 12 nabojów, duża szybkostrzelność i zadawane przez nią obrażenia. Mimo tego jest stosunkowo ciężka i nieporęczna. Używana stosunkowo rzadko, jednak nie ma lepszego wyboru do walki z dużymi stadami mutantów na ograniczonej przestrzeni.

Zachodni pistolet maszynowy, często spotykany wśród Najemników, członków Wolności czy Bandytów. Tani nabój i prostota obsługi zapewniają mu nieustającą popularność. Główne wady, czyli duży odrzut, przeciętną celność oraz siłę ognia zrównoważyć może zdolny technik, wprowadzając stosowne usprawnienia.

Ulepszony egzemplarz pistoletu maszynowego Żmija 5.

Produkowany od lat ’70 w ZSRR karabin, którego głównymi zaletami są niska cena, łatwa obsługa i zadowalająca szybkostrzelność. Pierwotna wersja nie pozwala na wiele, ale po zainstalowaniu kilku ulepszeń zyskamy jedną z lepszych broni szturmowych dostępnych w Strefie Wykluczenia.

Uproszczona i skrócona wersja AK-74. Ma skłonność do przegrzewania się i zacinania, ale po przejściu przez ręce doświadczonego technika broń staje się niezastąpiona na krótkim, a nawet średnim dystansie. Oryginalnie karabinek zaprojektowano do walki w ciasnych pomieszczeniach i faktycznie sprawdza się w nich znakomicie.

Wyprodukowany w Zakładach Mechanicznych w Iżewsku karabin szturmowy, który – mimo wielu dobrych decyzji projektowych – nie zawojował rynku. W Zonie jest jedną z najlepszych (o ile nie najlepszą) bronią kalibru 5.45×39mm. Prócz standardowych trybów ognia (pojedynczy i ciągły) posiada jeszcze jeden – podwójny. Szerokie opcje modyfikacji i możliwość zamontowania tak granatnika, jak również dodatkowej optyki czynią z niego popularny wybór członków wszystkich ugrupowań.

Stosunkowo celny karabin w układzie bezkolbowym produkcji brytyjskiej. Ma tendencję do częstego zacinania się, przez co bardziej doświadczeni bywalcy Zony wybierają coś innego.

Lekki, celny i wygodny w użytkowaniu karabin szturmowy, który z łatwością można wzbogacić o granatnik, tłumik czy dodatkową optykę. Nieskomplikowana konstrukcja sprawia, że można wprowadzić w nim liczne modyfikacje zwiększające jego i tak niemałe możliwości.

Zadaje duże obrażenia i wytrzymuje nawet najcięższe warunki, przez co nadaje się na dłuższe wypady. Choć nie można zainstalować na nim dodatkowej optyki, bez żadnych modyfikacji można dołączyć granatnik co sprawia, że karabin będzie idealnym wyborem do walki na krótkim i średnim dystansie.

Spersonalizowany przez Striełoka, wyjątkowy egzemplarz karabinu SGi-5k.

Powstał podczas prac nad nowym uzbrojeniem dla wojska Niemiec. Przy konstrukcji starano się ograniczyć użycie metalowych części, zastępując je tworzywami sztucznymi, dzięki czemu broń – jak na swoje możliwości – jest zaskakująco lekka, świetnie leży w dłoni i nie niszczy się tak szybko, jak starsze modele. Stosunkowo tanim kosztem można zrobić z niego w pełni funkcjonalny karabin snajperski, jednak z uwagi na świetne parametry będzie równie przydatny w przypadku szturmu.

Broń powstała w Belgii na początku XXI wieku. Posiada konstrukcję modułową i świetne parametry wyjściowe, czyniąc ją najlepszym karabinem pod nabój 5.56mm. Szerokie możliwości modyfikacji pozwalają na dodatkowe ulepszenia (przede wszystkim celownika – większe przybliżenie, system identyfikacji celów, wysoki kontrast). Drogi, ale wart swojej ceny.

Zbudowany w dużej części z tych samych podzespołów, co AKS-74/2U, jednak o wiele potężniejszy; wbudowany granatnik i możliwość zamontowania tłumika czynią z niego wielozadaniową broń do zadań specjalnych. Posiada szerokie możliwości modernizacji.

Przerobiony Grom S14, korzystający z popularniejszego w Zonie kalibru.

Karabin często wybierany przez mistrzów Monolitu i weteranów Powinności. Oryginalnie zaprojektowany z myślą o oddziałach specjalnych, po rozpowszechnieniu się w Zonie szybko awansował do rangi jednego z najlepszych modeli do dyskretnej walki – SA Lawina posiada bowiem zintegrowany tłumik. Drogi i ciężko go znaleźć na wyposażeniu jakiegokolwiek handlarza, ale to inwestycja która na pewno się zwróci.

Zaprojektowany przez Michaiła Kałasznikowa jako zastępstwo dla znajdujących się na wyposażeniu radzieckiej armii ciężkich karabinów maszynowych. Ciężki i niełatwy w obsłudze, do tego całkowicie uniemożliwia bieganie. Zadaje ogromne obrażenia.

Wariant ciężkiego karabinu maszynowego będący w posiadaniu członka Powinności – Zulusa.

Na przestrzeni lat wielu stalkerów doceniło wygodę użytkowania Wintara i jest dużo bardziej popularny niż jeszcze kilka lat temu. Nic dziwnego – świetne parametry i prostota instalowania kolejnych ulepszeń czynią niego wielozadaniowy karabin na każdą okazję.

Pojedynczy, specjalny egzemplarz Wintara BC. Charakteryzuje się zmniejszoną szybkostrzelnością, ale w zamian oferuje dużo większe obrażenia i doskonałą celność.

Niedługo po skonstruowaniu i wprowadzeniu na rynek, SWD (znany również jako Karabin Dragunowa) trafił na wyposażenie wojsk większości krajów Układu Warszawskiego. Początkowo zawierał części z litego drewna, w późniejszym czasie zastąpione plastikiem. Broń jest ciężka i trudna w obsłudze, ale zadaje ogromne obrażenia.

Ulepszony model karabinu snajperskiego SWDm-2.

Karabin wyborowy w układzie bullpup, przeznaczony do bardziej dynamicznej walki niż SWD. Mniejsze rozmiary i niezbędne do ich osiągnięcia modyfikacje spowodowały pogorszenie parametrów względem większej wersji broni, jednak możliwość modyfikacji z łatwością te różnice zniweluje.

Niejako ewolucja SWUmk-2, ulepszona pod kątem szybkostrzelności oraz celności.

Diabelnie celny karabin stworzony przez naukowców pracujących na terenie Zony przed drugą katastrofą. Zadaje ogromne obrażenia (bez problemu przebija żelazo grubości nawet 10cm). Nie wszedł do seryjnej produkcji, gdyż stworzenie nawet jednego egzemplarza wiąże się z ogromnymi nakładami finansowymi. Korzysta ze specjalnej amunicji, która jest praktycznie niedostępna, jednak na terenie Strefy Wykluczenia istnieje ktoś, kto potrafi produkować skuteczne zamienniki…

Granatnik rewolwerowy stworzony w Rosji jako uzupełnienie granatników podlufowych. Publicznie pokazany po raz pierwszy w połowie lat ’90 ubiegłego wieku, do Zony trafił prawdopodobnie wraz z armią, jako idealna broń do oczyszczania terenu z dużych skupisk mutantów. Ogromna siła ognia, ale kosztem ciężaru, długości ładowania i praktycznie zerowej celności z racji używanej amunicji. Stalkerzy z reguły nie noszą granatników, ale w oddziałach szturmowych dużych ugrupowań pojawiają się sporadycznie.

Granatnik stworzony w latach ’60 ubiegłego wieku. Za podstawę służyły wzorce popularnych podczas II Wojny Światowej broni – Panzerfausta i Bazooki. Granatnik jest ciężki, dość nieporęczny i nie radzi sobie w walce na daleki dystans, jednak ogromna siła rażenia i stosunkowo krótki czas przeładowania sprawiły, że znalazł w Zonie oddanych wielbicieli.